…en die ontving ik, gisteren-middag. Bij Beauty Salon Elegance. Niet ingewijd in de wereld van epilatie en de-fiberratie kreeg ik eerlijk gezegd altijd de bibberatie…als ik dacht aan een schoonheidsbehandeling. Ten eerste heb ik altijd het idee dat er voor mij weinig hoop meer is. De tand des tijds heeft inmiddels toegeslagen en de zwaartekracht begint het te winnen. Bovendien ben ik bang voor dokters, tandartsen en ziekenhuizen. Wat heeft dat er mee te maken, zul je misschien denken. Nou…toen ik ooit een keer een blik in de behandelruimte van een schoonheidssalon wierp, zag ik daar Enge Mesjes, en Enge tangetjes. En… Enge apparaten, de ruimte werd bemand door een strenge mevrouw, gekleed in een Witte Jas. Het rook er naar ziekenhuis. Ik besloot toen: dit is een No-go Area voor mij.
Jaren later wordt ik overgehaald, door Bianca. Van Elegance. Op het oog een druk huismoedertje die van en naar school crosst, daar gezellig buurt met vrienden en bekenden. Zij blijkt echter óók een actieve onderneemster met een duidelijke visie op de menselijke huid en huidverzorging. Ze weet gewoon alles: gelnagels, weerspannige boekhoudingen, couperose, mee-eters, kamers behangen, kinderen opvoeden, kawasaki motoren, onroerend goed en Sonja Bakkeren. Bovendien heeft ze mensenkennis en maakt ze korte metten met bangige twijfelaars zoals ik.
Ik moet mijn shirtje uit (paniek) maar wordt binnen één seconde op een heerlijk zachte stoel gevlijd en ingepakt in zijdewasverzachte badhanddoeken. Voor ik ook maar kan protesteren zijn al mijn lagen make-up eraf gebikt, is mijn snor mét de was in de prullebak verdwenen en blijk ik heuse dameswenkbrauwen te bezitten. In de tussentijd leer ik van Bianca reanimeren, drie nieuwe stamppotrecepten, en een nieuw honderas: de labradoedel. (Zoals u misschien al vermoedt is dit een kruising tussen een Labrador en een Poedel) Behendig leidt ze me, onderwerp na onderwerp, af terwijl ze ook nog en passant mijn mee-eters verwijdert…en net als ik me voorneem mijn mond dicht te houden -want bij ieder nieuw item wordt er weer iets verwijderd van of uit mijn gezicht dat er niet hoort te zitten- en geloof me- na jaren achterstallig onderhoud is dat zeker een vuilniszak vol ellende- zwijgt ze. Ik hoor ook ineens de muziek. Rustgevend en helend. Ja en het licht is gedimd zie ik nu…en het ruikt hier niet naar Ziekenhuis maar naar Eucalyptus. Bianca masseert en zwijgt. Het is hemels en ik schrijf er verder niets over, je moet dit namelijk zelf ervaren. Daarna wordt ik in de algen gezet, nog even lekker ingestopt en alleen gelaten. Weer een kwartier later wordt ik verdwaasd losgelaten op de wereld.
Verfrist en ontdaan van elke vorm van gezichtsbegroeiing huppel ik naar school om de kindjes op te halen. Ik voel me jaren jonger. “Mama waar is je snor, heeft papa hem ook afgeschoren ?” roept mijn oudste zoontje. Touché voor Bianca. Ik ben om.
Andy 05-09-2008