Blog: Scheef

In de eerste plaats ben ik vrouw. En moeder. Vervolgens ben ik ook nog echtgenote en daarna wereldburger. Tussendoor ben ik ook nog Ondernemer. Ik biedt werkgelegenheid, en alsof het niks is: draag ik ook ook nog bij aan het Bruto Nationaal Product. Dus kus ik mijn kinderen goedenacht, vouw ik de was, lees ik de folders op zoek naar goede aanbiedingen. En geef mijn man wel eens steels een liefkozend tikje op de wang. Ik doe de BTW aangifte, ontvang mijn klanten, maak de kas op en houdt functioneringsgesprekken. En al deze rollen gaan me goed af. Ach…het weer moet wel redelijk zijn, er moet geen blauwe envelop op de mat liggen, de hond moet niet ziek worden, maar als de auto het doet en ik niet ongesteld ben, dan vlieg ik lachend door het leven. Regent de was nat, heb ik koppijn, ben ik voor de vierde keer de leesmap vergeten..dan nòg laveer ik nog vlotjes. Ik neem een paracetamolletje, schrijf een acceptgirootje, haal een andere merk hondevoer en een bosje bloemen voor mezelf. Ik strijk glad, sus, kalmeer, regel en ritsel ons hele leven in goede banen.

Soms echter, val ik even stil. Moet ik graven en wroeten in mijn hersenpan op zoek naar oplossingen, methodes, ontwarring van raadsels. Kortom kan ik niet drijven op mijn routine, maar moet ik er eens even op kauwen zeg maar. Als ondernemer neem ik mijn (ahum) maatschappelijke verantwoordelijkheid door een volwaardige BPV (BeroepsPraktijkVorming) plaats aan te bieden aan het ROC West Brabant en Esthetica. In goed en hoekig Nederlands: een stagiaire. Ik lees verslagen, maak van d’s…dt’s en van t’s …soms weer d’s. Ik leg uit, begeleidt, vorm en kneed en heb ook nog eens een mening over competenties. En dat is een hele hoop tijd en gedoe, maar ik doe het omdat ik een vrouw ben met een Missie. Ik kreeg zelf ooit de kans, en doe daarvoor ook weer iets terug. Althans dat is mijn streven.
Want wat te doen met een verstrooide stagiaire die een oefenmodel (die ze zelf heeft gezocht) om het epileren van wenkbrauwen te oefenen, verwart met een nieuwe klant? Een mevrouw die ik, noch mijn collegaas, kennen omdat ze nooit eerder in de salon was. En die gelúkkig, door mijn altijd wakkere collega nogmaals in de stoel wordt uitgenodigd en wordt ‘rechtgetrokken’ omdat haar ene wenkbrauw ‘naturel’ en de andere een min-of-meer-boogje is? Wat ik ermee deed? Ik vroeg haar vriendelijk of ze de mevrouw even wilde opbellen, om uit te leggen dat ze verward was met een oefenmodel, dat ze dààrom niet had hoeven betalen. Hetgeen we haar alsnog van harte gunnen, maar dat het dus daarom was, dat ze alsnog en opnieuw met een pincet werd bewerkt, net toen ze dacht klaar te zijn, en met de jas aan bij de deur stond. Maar ze had het telefoonnummer niet genoteerd. Want ik had dat namelijk wel tegen haar gezegd, van dat telefoonnummer. Maar ze had het niet onthouden. En nu moet ik bedenken hoe ik deze lieve schat, die ze toch zeker is, zover kan krijgen dat ze net zo’n regelaar en ritselaar wordt als ik. Want ze is namelijk een vrouw, en alle competenties ten spijt, heeft ze deze eigenschappen nodig om haarzelf en haar latere nakomelingen te laten overleven in deze Etten Leurse jungle. Het zal er zeker zijn, organisatorisch talent krijgen wij vrouwen namelijk gratis en voor niets bij onze geboorte meegeleverd. De juiste ader moet bij haar alleen nog worden aangeboord. Want dat die er zit, dat weet ik zeker. Een leuke klus voor het weekend dan maar. Zucht.

En nu ga ik mijn kindjes nog even instoppen. En mijn man een dikke pakkerd geven. Want in de eerste plaats ben ik vrouw. En moeder.

 

Bianca     27-09-2008